Hoe is 't mogelijk??!!

[Margiet]

Nu weet ik dat ik hier een vraag ga stellen die voor ons allen hier een raadsel is hé, maar hoe kan je nu in hemelsnaam als baas je beestje ergens achterlaten of zodanig verwaarlozen dat het diertje getekend is voor zijn/haar leven?? Ik snap het niet hé, kan er met heel mijn mensenverstand niet bij, hoe je kan toezien dat in ons geval hier je fret je nakijkt terwijl jij doodleuk wegrijdt of hoe je kan toezien op het feit dat je fret zwakker en zieker wordt elke dag omdat je hem of haar niet goed verzorgt? Ik word er zo onmetelijk boos om hé, ook gewoon omdat wat je ook zegt of doet, je niet doordringt tot zo 'n mensen en dat er elk jaar, elke maand en elke dag maar wéér mensen zijn die zoiets doen!!

Ik heb hier nu 2 opvangertjes zitten. Deze week hadden we kandidaten die elk graag een koppeltje wilden gelukkig maken met een nieuwe thuis. Natuurlijk denk je dan "oh fijn, die gaan het goed krijgen", maar dan denk je eens na over één van die 2 opvangertjes. Beiden zijn sterk verwaarloosd binnengekomen in de opvang, een rammetje en een moertje. Hij doet het goed, eet elke dag zijn buikje rond, heeft volgens de Da alleen wat huidprobleempjes, waarschijnlijk door slechte leefomstandigheden. Zij echter, een mooi moertje, behoorlijk groot, weegt ondanks Waltham en vlees gedurende 3 weken en eerder al een behoorlijke hoeveelheid brokken zodat ze haar buikje kon bijvullen, amper 500gr. Ons Minney weegt ook 500gr, die is 2 koppen kleiner!! Winky is een schat van een fretje, maar één en al stress. Het minste wat er rond haar gebeurt, is voldoende om haar angstig te laten wegkruipen in haar kooitje. De eerste dagen hier vertrouwde ze nog helemaal niks, nu stormt ze ook al eens naar mijn handen bij vreemde geluiden, zodat ze in mijn nek kan kruipen.

Ine bekeek Winky vandaag en ik ken mijn Da ondertussen. Je zag de twijfel op haar gezicht. Ze vroeg zich zonder woorden af of dit haalbaar ging zijn of niet. "Heb je het druk voor 't ogenblik" vraagt ze me en ik lach, maar ze kent me en weet dat me dat niet kan schelen als het nodig is. Winky geeft ook over van stress en houdt amper een stevige hoeveelheid Waltham of vlees binnen, dus het wordt echt wel moeilijk om haar er mss bovenop te krijgen zegt Ine. Met een schema van 8x medicatie geven per dag zou het mss kunnen lukken, maar het zou stipt opgevolgd moeten worden is het verdict. Of ze er, zelfs dan, helemaal weer bovenop komt is niet eens gezegd. Ze zal wel verbeteren, zegt Ine, maar als het een maagpatientje wordt voor de rest van haar leven is het voor het kleine wicht zelf ook niet meer fijn.

Winky is zo 'n lieve meid en is net als Tinky heel erg tam. Ze zijn beiden zo geschikt om geadopteerd te worden, zijn zelfs echte beginnersfretjes, zo braaf en zo rustig. Laat je hen uit, dan zijn ze blij. Laat je hen niet uit, dan slapen ze gewoon. Maar nu, door al die nalatigheid en verwaarlozing is Winky totaal niet aan adoptie toe volgens de Da. Zeker de eerste 2 maanden zei Ine, mss tegen einde september, laat het ons hopen.

Het maakt me helemaal niet uit zolang en zo vaak voor dat kleine ding te moeten zorgen, daarvoor heb ik zelf ook voorgesteld om opvangertjes in huis te halen. Die beestjes hebben hulp nodig tussen hun 2 "thuizen" in, maar dit is niet hoe het zou moeten, hé? Nu zijn die 2 uit hun eerste thuis gehaald en naar de opvang gekomen, een plaats die een doortocht zou moeten zijn tussen de ene thuis en de andere, maar nu worden ze hier weer eigen aan alles, aan Caro en aan mij, aan veel knuffels en aan aandacht. Wat moeten die spookjes nu denken als ook ik hen in september of oktober laat gaan?? Weer aanpassen en weer afscheid? Of zoals Daikiri al zei, ze hechten zich ook aan ons en onvermijdelijk hechten wij ons ook aan hen.

Ach, in dit geval zijn er gewoon geen andere mogelijkheden. Winky moet verzorgd worden, dat is een allereerste vereiste. Ik zal het door Ine opgegeven schema mooi proberen te volgen en hopelijk krijg ik mijn moeder hier zover dat zij ook wat meehelpt als ik er een keertje niet kan zijn op het juiste uur. Duim mee voor onze kleine meid, ik zie zelfs dat ze het moeilijk heeft. En denk al maar eens heel erg diep na, of je geen plaats hebt tegen de herfst voor 2 mooie, lieve fretjes van 3 jaar!! :P :P

[Stitch]

Ik snap het ook niet hoe mensen bewust hun diertje kunnen laten wegkwijnen, en dan niets doen om het te helpen of ten minste hun leven mooier proberen te maken. Deze mensen zijn er veel te veel, maar voor elke dierenmishandelaar,en voor elke mens die zijn dier verwaarloost, zijn er mensen zoals jij, mensen die de moeite van de wereld doen om die fretjes weer het mooie van het leven te laten inzien, en om hun te tonen dat niet elk baasje slecht is. Je geeft ze een gevoel dat ze waarschijnlijk nog nooit hadden gevoeld, het gevoel dat ze welkom zijn. De littekentjes op hun ziel zijn er voor eeuwig ingekerfd, maar frettenliefhebbers laten die een beetje wegvagen, omdat zij weten dat als je een fret respecteert en liefhebt, je duizend keer meer liefde terug zal krijgen. Dat sommige fretjes na een verwaarlozing of mishandeling nog zo moedig kunnen zijn, en hun best doen om te overleven, dat verwondert me niet als ik zie dat sommige personen hun leven zouden geven voor hun huisdier ~_~

[Gewijzigd door Stitch op 2007-07-19 13:16:16]

[knorry]

Ja al die mensen zouden is het zelfde moeten meemaken wat ze hun beesten aandoen.
slagen, geen eten krijgen, in een donker kamertje gestoken worden zonder drinken of zonder dekentje.
kan jij je voorstellen da je op een koude vloer zonder deken warmte moet slapen,
da je geen speelgoed hebt om mee te spelen.
mensen staan er gewoon ni bij stil.
en zoals stitch zegt gelukkig zijn wij er nog da de beestjes een goede thuis geven en da wel onze beestjes met liefde en genegenheid groot willen brengen.
als ik zo naar onze schatten zie en ik kijk is diep in hun donkere kijkers dan zeg ik bij mijn eigen wat zie ik jullie graag en hoe kan zo een klein wezentje nu pijn of verwaarlozen.

[Angie]

Het ergste van al vind ik het feit dat zo'n mensen toch kei gemakkelijk aan fretjes kunnen geraken. Daar wordt ik nog het meest kwaad van. In een perfecte wereld zou dat niet mogen maar jah. En dat is ook een groot probleem bij alle huisdieren. Heb je genoeg centjes dat geraak je zelf aan een tijger :? Dieren zijn koopwaar in deze wereld. BAH!!

[Shayney]

Je weet dat ik beide zo in huis zou nemen hé. Maar met mijn twee hondjes gaat dat voor Winky een lijdensweg worden en dat kan ik niet maken...

Ik wil gerust meter worden van ze hoor

G,

S.

[Margiet]

Daar zeg je nog eens iets leuk Shayney , kom ze dan maar regelmatig bezoeken, ze kunnen extra knuffels en nieuwe mensenhanden prima gebruiken. Zo leren ze ook dat niet alleen onze handen te vertrouwen zijn, maar dat er toch ook nog andere mensen zijn die hun graag wat warmte schenken .

Het is gelijk je zegt hé Angie, met geld haal je veel te veel en veel te gemakkelijk alles in huis wat je hartje begeert. Zo 'n fretje, schommelend in prijs tussen 15€ en soms 250€, wat is dat nu voor iemand die geld heeft? En ben je dat dan beu, tja, dan ga je iets anders kopen hé, het steekt er toch niet op. Maar je mag dan niet "boos" zijn als je ziet dat zo iemand met een welgevulde portefeuille niet eens de moeite heeft gedaan om even langs de Da te gaan voor de vaccinaties, de castratie of om het even wat. Nee, het plezier in 't beestje gaat snel voorbij als je er geen uren tijd insteekt, want dan durft dat pluizenbolletje al eens spontaan een ferme knauw uit te delen en hup, dan "mag" hij of zij weg.

Toch moet ik in dit alles blijven zeggen dat ik het dan nog 100x mooier vind van de mensen als ze zo goed zijn om met hun beestje tot bij ons te komen. Dan heeft het fretje in kwestie naar de toekomst toe een eerlijke 2de of soms zelfs 3de kans. Hen zomaar aan hun lot overlaten in het midden van een bos ofzo, dat is veel en veel erger. Die beestjes hebben echt vaak totaal geen schijn van kans meer, komen ziek of half verwilderd bij ons aan, onder de teken en vreselijk agressief, al moeten we vaak vaststellen dat net die fretten de fretten zijn die zo gelaten zijn, zelfs zo braaf, alsof ze voelen dat wij hun laatste redding kunnen zijn. Ik doe het graag, met hart en ziel dat helpen van die beestjes maar het is een feit dat de littekentjes op hun hartje, ook gekerfd staan in het mijne.

[Buddy]

Ik had ook al een mail gestuurd voor Tinky en Winky, maar kreeg inderdaad te horen dat ze nog niet te adopteren zijn. Heel jammer...
Hopelijk komt het goed en krijgen ze een goede thuis.

[Margiet]

Ja Buddy, we hopen natuurlijk op en goede thuis voor hen in de toekomst, maar onze belangrijkste opdracht nu is dat ons Tinkelbelletje, zo noemen we haar ook regelmatig, er terug bovenop komt. Tinky is een kanjer van een fret geworden, eet alles wat los en vast zit, tot hondensnuit toe als het moet :P :P , zodat onze Floush (de weerwolf hier in huis!!) voor de verandering eens van een fret afblijft.

Het is dan ook extra leuk te horen dat Tinky en Winky zoveel succes hebben bij de mensen die echt op zoek zijn naar een lieve opvangfret. De toekomst zal dan ook uitwijzen of het met Winky'tje gaat lukken in andere, nieuwe situaties, want ergens begin ik wat "bang" te worden, ze draaft gewoon constant achter me aan. Na mijn eerste "opvang 5-ling" heb ik er heel bewust voor gezorgd diep van binnen afstand te houden op alle mogelijke manieren, zodat de pijn van het afscheid niet te groot zou zijn en wat doet dit spookje nu? Zij zoekt mij, de hele dag, vanaf het moment dat het kooitje opengaat. Ik moet haar 8x medicatie geven per dag, dat wordt dus moeilijk om haar te negeren en met alleen een verzorgende knuffel terug in 't kooitje te steken hé? Vandaag bleef ze dan voor 't eerst ook nog gewoon de 15 min tussen de Sucralfaat en het antibioticum in op mijn arm zitten genieten, wat moet ik dan?? Ze heeft alle mogelijke liefde en aandacht nodig om er nu weer bovenop te geraken niet?

Opvangfamilie zijn is ook niet altijd even makkelijk op dat gebied dus, hé. Je hecht je ongewild veel te erg aan die snotjes, maar bent aan de andere dan ook weer zo trots en fier als er zo eentje of 2 en een heel enkel keertje zelfs 3 van die kapoentjes een fijne nieuwe thuis vinden. Ik hoop echt dat Tinky en Winky een nieuw gezinnetje blij kunnen maken als ons Prutske genezen is, maar moest ze nu niet meer gezond genoeg worden om herplaatst te worden, ik denk dat ze allang gevoeld heeft dat ze zich ook dan geen zorgen meer hoeft te maken :P :P !!

[sandra]

hoi magrit

onze toby is zo'n frettje die achtergelaten werd in een natuurreservaat, geluk voor hem waren er een paar mensen die het gezien hebben en zo goed waren om direct hem naar het assiel in menen te brengen zo is hij bij vzw dierengeluk gekomen. Mensen denken nog altijd dat een fret een wild dier is een wel zijn plan zal trekken, wij weten wel beter hé
Die mensen vangen ook frettjes thuis op, alle vier mijn frettjes komen van daar. als je dan hoort waarom de mensen hun frettje niet meer willen dan stel je daar soms vragen bij. Febe ons meisje werd terug gebracht omdat ze de ganse tijd onder de broekspijpen kroop. Wat zeg je daarvan, neem dan een goudvis hé. Gelukkig heeft toby niet moeten lijden en is hij er heel goed vanaf gekomen, hij is een echte deugeniet een echt karaktertje.
Hij heeft nu een thuis met 3 vriendjes waar hij nooit meer weg moet.

[Tine]

Margit,

Je moet niet wanhopen hoor. Onze 2 fretten zijn begin maart beide geopereerd aan galstenen door Hanneke Moorman (we waren doorgestuurd door Ine omdat ze niet goed wist wat er aan de hand was). Tijdens de operatie zag Hanneke ook dat hun maagjes heel zwaar aangetast waren (hun maagwand is bijna doorzichtig en er zaten kleine scheurtjes in).. het zijn dus ook maaglijders. Het is hier ook een hele tijd zwoegen geweest met het drukke medicatieschema (2 fretten die elk 10x per dag medicatie moesten krijgen + 3 x per dag waltham), ik kan wel zeggen dat ik een goede conditie heb gekregen van elke dag over en weer te crossen met de fiets tussen thuis en werk om hun op tijd hun medicatie te geven. Maar we zijn er geraakt.. Na een eerste controle, ondertussen 3 maand geleden, moet Lee nog 1x per dag sucralfaat krijgen.. Toppie zit momenteel nog op 2x daags sucralfaat en nog medicatie voor zijn lever (was bij hem ook aangetast en deze medicatie is wat zuur, daarom slecht voor de maag en dus 2x daags sucralfaat).. Op 8 augustus moeten we nog eens op controle.. maar het ziet er toch goed uit en we denken (hopen) dat Toppie ook op 1x per dag sucralfaat mag gezet worden.. en dit wel voor de rest van hun leven.. (dat hopelijk nog lang mag zijn hoewel ze al 5,5 en 6 jaar oud zijn)..

We moeten nu inderdaad wat oppassen met stress situaties.. hoewel dat redelijk mee valt nu.. we proberen ze gewoon zoveel mogelijk te laten doen wat ze willen.. hebben ze zin om te slapen dan mogen ze slapen, zijn ze wakker, dan mogen ze spelen.. en ze doen het toch opmerkelijk beter dan voor de operatie..

Ik hoop dat dit je wat moed geeft.. want zoals je hier zou kunnen zien: maaglijdertjes kunnen nog goed recupereren mits ze goed gesoigneerd worden (maar daar zal het bij u wel niet aan mankeren denk ik :-))

groetjes
Tine & Tom
Toppie & Lee

[daikiri]

over mishandeling

onze Gipsy(gestorven)is gevonden in een kartonne doos op straat in Gent.
hij was graat mager, nagels nooit geknipt, blind, zwaar gehandicapt aan de achter pootjes,
tanden geknipt, oormijt, vlooien, diaree, door zijn handicap kon hij niet in een normale frettenbak;
en als hij er al in ging zat hij onder de kak (alle twee dagen in bad met baby shampoo)
en ondanks alles was hij een ongelooflijke lieve vriend, hij vertouwde mij voor alles
enkele maanden later kreeg hij opeens kanker aan zijn edele delen (was niet geholpen)
heb hem nog laten castreren met de hoop dat het dan zou stoppen maar twas tevergeefs...

slaap zacht arme vriend van mij...

ZO ZIJN NU MENSEN... ben beschaand dat ik er ook een ben...
dai